Przejdź do zawartości

Jan Rulewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Rulewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 kwietnia 1944
Bydgoszcz

Zawód, zajęcie

polityk, działacz związkowy

Alma Mater

Akademia Techniczno-Rolnicza w Bydgoszczy

Stanowisko

poseł na Sejm I, II i III kadencji (1991–2001), senator VII, VIII i IX kadencji (2007–2019)

Partia

RS AWS, SPS

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Jan Rulewski podczas 13. posiedzenia Senatu VIII kadencji (2012)

Jan Rulewski (ur. 18 kwietnia 1944 w Bydgoszczy) – polski polityk i związkowiec, poseł na Sejm I, II i III kadencji, senator VII, VIII i IX kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

PRL

[edytuj | edytuj kod]

Studia rozpoczął w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. Został z niej wydalony w 1965 z uwagi na odmowę udziału w wyborach do Sejmu PRL i rad narodowych. Został powołany karnie do wojska, podjął próbę ucieczki z kraju, został zatrzymany w Czechosłowacji i deportowany. W marcu 1966 skazano go na karę 5 lat pozbawienia wolności za dezercję, zwolnienie uzyskał w lipcu 1969 w związku z amnestią.

W 1979 ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy. W latach 70. pracował w Zakładach Rowerowych w Bydgoszczy.

W latach 1980–1981 oraz powtórnie od 1990 przewodniczył Regionowi Bydgoskiemu Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. W czasie wydarzeń bydgoskich (19 marca 1981) został pobity przez funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej podczas sesji Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy[1]. Po ogłoszeniu stanu wojennego w dniu 13 grudnia 1981 został zatrzymany w sopockim Grand Hotelu i następnie internowany[2]. W ośrodkach odosobnienia w Strzebielinku i Warszawie-Białołęce przebywał do grudnia 1982. Jako jeden z nielicznych opozycjonistów został następnie tymczasowo aresztowany – zwolnienie na mocy amnestii uzyskał w sierpniu 1984. Do 1985 był zatrudniony w Zakładach Rowerowych Romet (przywrócony do pracy w 1989), później do końca lat 80. pracował jako taksówkarz.

W latach 1980–1989 był rozpracowywany w ramach sprawy operacyjnego rozpracowania pod kryptonimem „Janek”[3].

III RP

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1991–2001 pełnił funkcję posła na Sejm I kadencji (z listy związkowej), II kadencji (z listy Unii Demokratycznej) i III kadencji (z listy Unii Wolności). Pod koniec urzędowania był posłem niezrzeszonym. Przystąpił do Ruchu Społecznego AWS i z listy AWSP bez powodzenia ubiegał się o reelekcję[4]. W 1993 jako jeden z nielicznych posłów „Solidarności” sprzeciwiał się decyzji kierownictwa związku dążącego do obalenia rządu Hanny Suchockiej, a następnie przeszedł do Unii Demokratycznej.

Po zakończeniu pracy w parlamencie rozpoczął prowadzenie firmy naprawiającej kserokopiarki. Był wiceprzewodniczącym partii Suwerenność-Praca-Sprawiedliwość. W 2005 bezskutecznie ubiegał się o mandat senatora (z własnego komitetu). W 2006 wystartował w wyborach na prezydenta Bydgoszczy. Kandydował z hasłem „Polubić Bydgoszcz”. Uzyskał szósty wynik (6676 głosów, tj. 6,01% poparcia)[5].

W wyborach parlamentarnych w 2007 z ramienia Platformy Obywatelskiej został wybrany na senatora VII kadencji w okręgu bydgoskim, otrzymując 142 054 głosy. W 2011 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, w nowym okręgu jednomandatowym dostał 61 026 głosów[6]. W 2015 został ponownie wybrany na senatora (dostał 49 019 głosów)[7]. W kwietniu 2019 ogłosił rezygnację z członkostwa w klubie senatorskim PO (ze względu na sojusz tej partii w ramach Koalicji Europejskiej z grupą dawnych działaczy PZPR) i zapowiedział rezygnację z aktywności politycznej[8]. Nie wystartował w wyborach parlamentarnych w tym samym roku.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski w 1990 odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[9]. W 2006 został odznaczony przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim tego orderu[10]. W 2015 otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności[11]. W 2021 prezydent RP Andrzej Duda nadał mu Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski[12][13].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Marcin Morawiec: Bydgoski Marzec 1981 w dokumentach Archiwum IPN Gdańsk. ipn.gov.pl, 19 marca 2021. [dostęp 2022-03-16].
  2. ↑ Jan Rulewski wspomina stan wojenny. „Zastał mnie w sensacyjnych okolicznościach”. polskieradio.pl, 19 grudnia 2021. [dostęp 2022-03-16].
  3. ↑ Kryptonim „Klan”. Służba Bezpieczeństwa wobec NSZZ „Solidarność” w Gdańsku. Dominik Sokołowski, Radosław Żydonik (wstęp, wybór i oprac.). T. 2: I Krajowy Zjazd Delegatów. Gdańsk-Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2019, s. 40. ISBN 978-83-8098-494-3.
  4. ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2015-08-02].
  5. ↑ Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2015-08-02].
  6. ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-08-02].
  7. ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-26].
  8. ↑ Jan Rulewski odchodzi z Platformy i rezygnuje z aktywności politycznej. radiopik.pl, 11 kwietnia 2019. [dostęp 2019-04-11].
  9. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. nr 4, s. 60, 20 grudnia 1990. [dostęp 2017-10-11]. 
  10. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2006 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2006 r. nr 80, poz. 807).
  11. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 lutego 2015 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2015 r. poz. 314).
  12. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 marca 2021 r. o nadaniu orderu (M.P. z 2021 r. poz. 462).
  13. ↑ Ordery w 40. rocznicę wydarzeń Bydgoskiego Marca. prezydent.pl, 19 marca 2021. [dostęp 2021-03-19].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Rulewski&oldid=72766820”